University of Oxford - William Woollett, 1755

BALLIOL COLLEGE AND TRINITY COLLEGE "A View of Baliol College, Trinity College, &c. in the University of Oxford", copper engraving by William Woollett (1735-1785) after a drawing by architect and draughtsman John Donowell (1753-1786), published by John Tinney of London in 1755. With original hand colouring. Size: (image) 26,3 x 41,8 cm (plate 29,2 x 43,4 cm). Price : Euro275,-

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 550

Utrecht - Dirk van Lokhorst, 1857

“Gezigten & Monumenten van Utrecht“ zeldzame complete serie van 6 lithografieën, vervaardigd door Dirk van Lokhorst, uitgegeven door Caramelli & Tessaro en gedrukt in 1857 door steendrukkerij De Industrie te Utrecht. Afm. (voorstellingen): 21,7 x 31,5 cm. Dirk van Lokhorst (1818-1893) was schilder, maar heeft vooral geëtst en gelithografeerd. Hij had in Utrecht een steendrukkerij, “De Industrie”, aan de Voorstraat 90. In 1860 breidde hij die uit met een fotografische inrichting. Van Lokhorst maakte deze serie litho’s voor Caramelli & Tessaro. Deze van oorsprong Italiaanse rondtrekkende handelaren, bezochten de Utrechtse kermis, tevens jaarmarkt, om hun waren te koop aan te bieden. Ze hadden een winkel aan de Oudegracht 25. (Vanaf 1912 heette hun bedrijf Utrechtsche Kunsthandel.) “Vischmarkt” - Gezicht vanaf de Stadhuisbrug op de voorgevels van de huizen aan de Vismarkt uit het noorden, met rechts een gedeelte van het hoekhuis Choorstraat 2 en op de achtergrond de Domtoren. “Stadhuisbrug” - Gezicht op de Oudegracht bij de Stadhuisbrug uit het noordwesten, met links de stadskraan en de huizen aan de Stadhuisbrug van Keijserrijk tot en met het stadhuis en rechts de huizen aan de westzijde van de gracht met daarachter de Domtoren. “Oude Gracht | westzyde” - Gezicht op de Oudegracht vanaf de Stadhuisbrug uit het zuidoosten, met de Bezembrug en links de voorgevels van de huizen aan de westzijde en rechts aan de oostzijde van de gracht. “Observatorium” - Gezicht over de stadsbuitengracht op het bastion Sonnenborgh met het Meteorologisch Instituut  (dat hier zat van 1854 tot 1897) en de Sterrenwacht , rechts het Singelplantsoen. “De Willembrug” – Gezicht vanaf de Catharijnesingel over de stadsbuitengracht met de Willemsbrug en rechts het hoekhuis aan de Rijnkade, uit het zuiden. De Willemsbrug was gelegen tussen de Mariaplaats en het huidige Moreelsepark. Ze overspande de Stadsbuitengracht. Vanuit de middeleeuwen was deze voormalige verdedigingsgracht rond de stad tot in de 19e eeuw zeer beperkt over land over te steken via een klein aantal stadspoorten. Vanaf 1830 werden de verdedigingswerken grotendeels afgebroken en onder andere ontstonden gaandeweg nieuwe verbindingen over de gracht naar de ontspruitende buitenwijken in de sterk uitdijende stad. De Willemsbrug is als een van de eerste nieuwe bruggen gebouwd in de jaren 1840. Aan de oostzijde stonden in de beginperiode aan beide kanten van de brug twee belastingkantoortjes. Over de Willemsbrug reden tot in de jaren 1930 elektrische trams die aan de westzijde van de brug door het stationsgebied voerden. De brug is in 1971 gesloopt. “Domtrans” –  Domtrans was vroeger de naam van het zuidelijke deel van de straat Achter de Dom. We kijken dus van Achter de Dom op het koor van de Domkerk, uit het zuidoosten. Prijs: Euro 1.750,- (voor de serie van 6)  

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 6176

Utrecht - Soviet map, 1981

GEHEIME SOVJET KAART VAN UTRECHT “Utrext” [Utrecht], offsetdruk in kleur op twee bladen vervaardigd in 1981. Afm. (papier) 64,5 x 85,5 en 94 x 84,5 cm. Met de val van de Sovjet-Unie in 1991 kwam de Koude Oorlog ten einde. Een tijd van ideologische strijd en voortdurende dreiging van oorlog was voorbij. Achteraf blijkt dat de Sovjet-Unie betere kaarten van Nederland (en veel andere westerse landen) had dan wij zelf hadden. Op deze Russische kaarten uit het begin van de 1980er jaren is verontrustend veel detail te zien! Vanaf de jaren ‘40 van de 20e-eeuw was de Sovjet-Unie begonnen met het in kaart brengen van de wereld. Ze maakten kaarten van steden met ongekend detail, bushaltes en overheidsgebouwen zijn er op te onderscheiden. Van Nederland zijn er enkele tientallen gemaakt. Op kaarten zoals hier van de stad Utrecht, is in een oogopslag te zien hoe de stad is ingedeeld. Overheidsinstanties, postkantoren, fabrieken, kazernes, vliegvelden, allemaal staan ze netjes in cyrillisch schrift aangeduid. Van vele bruggen staan de grootte en sterkte aangegeven, samen met informatie over de bevaarbaarheid en breedte van de bijbehorende rivieren en kanalen. Ook de hoogte van dammen en dijken, soorten gewassen en de bestrating van wegen zijn terug te vinden. De kaart is gemarkeerd met “sekretno“ [geheim]. Behalve dat veel westerse landen topografische kaarten vrij beschikbaar stelden -hier zullen communistische spionnen gretig gebruik van hebben gemaakt- had de Sovjet-Unie sinds de jaren 1960 toegang tot informatie via haar satellieten. Overige informatie werd ingewonnen met uitvoerige spionageactiviteiten. Via de ambassade in Nederland waren hoogstwaarschijnlijk spionnen uit de Sovjet-Unie actief. Maar niet alleen. In de 1950er jaren werden alle vrachtwagenchauffeurs uit Oost-Europa nog gescreend door de Nederlandse geheime dienst. Dit beleid werd later losgelaten, maar in de 1980er jaren werd opnieuw gewaarschuwd voor truckers uit Oekraïne die rondhingen bij militaire locaties. Ook verdwenen passagiersvliegtuigen uit de Sovjet-Unie soms een tijdje van de Nederlandse radar. Later bleek dat deze vliegtuigen dan een duikvlucht hadden gemaakt om foto’s te kunnen nemen van voor hun interessante locaties. Dat truckers uit Oekraïne hun pauzes verdacht vaak naast Nederlandse militaire locaties hielden, lijkt een logisch doel te hebben; informatiewinning ter voorbereiding op een mogelijke oorlog. In de beschrijvende tekst staat helder: "DE vernietiging van dijken, maar ook dammen en sluizen in kanalen, kan overstromingen van drooggelegde laaglandgebieden (de zogenaamde polders) veroorzaken." Maar vermoedelijk werden de kaarten niet enkel gemaakt voor een oorlog. Er werd ook specifieke informatie genoteerd over gewassen, begroeiing naast wegen en de ligging van bijvoorbeeld postkantoren. Schijnbaar nutteloze informatie als je enkel een militair offensief of zelfs een allesverwoestende nucleaire aanval zou plannen. Vermoedelijk is dit omdat de communistische leiding in Moskou tot het einde van de Koude Oorlog heeft geloofd dat ook het Westen zou vallen voor het communisme. Met deze kaarten konden ze de wereld buiten hun huidige grenzen alvast beter begrijpen. Het zou immers slechts een kwestie van tijd zijn tot de Sovjet-Unie ook daar de dienst uit zou maken. Bij het aanbreken van dat moment zouden deze kaarten goed van pas komen. Dat de Sovjet-Unie zo uitvoerig de wereld in kaart bracht is pas na de val van de communistische grootmacht in 1991 duidelijk geworden. Ondanks dat er vanuit Moskou het bevel werd gegeven om de kaarten te vernietigen, zijn er een hoop in het westen beland. Via Russische officieren kwamen de kaarten in bezit van universiteiten, verzamelaars, bedrijven en zelfs legers. Behalve een stratenregister zijn er ook twee kolommen met zeer gedetailleerde achtergrond- en topografische informatie. Interessant om te lezen. (Met Google Translate! ? ) Ook is er een lijst met belangrijke gebouwen waarop o.a. kazernes, fabrieken, ziekenhuizen en overheidsgebouwen staan vermeld. Prijs: Euro 475,-    

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 8625

Vaeshartelt castle (eastern wing), Maastricht - Theodore Müller + Lemercier, 1863

“Aile droite du Grand Chateau Vaesharteld”, lithografie in kleur vervaardigd door Theodore Müller en uitgegeven door Lemercier te Parijs in 1863 (of 1864). Uit het "Album dédié à mes enfants et mes amis".  Afm.: (incl. tekst) ca. 46 x 60 cm. In 1841 kocht de Maastrichtse industrieel Petrus Regout het 118 hectare grote, van oorsprong middeleeuwse landgoed Vaeshartelt in opdracht van koning Willem II om dienst te doen als koninklijk jachtslot. Na de dood van Willem II kwam het kasteel in 1851 in handen van Regout zelf, die het eerst als buitenverblijf en vanaf 1863 als vaste verblijfplaats ging gebruiken. Op een 7 ha groot terrein liet hij vanaf 1853 door de Belgische tuinarchitect J. Gindra een Engelse landschapstuin aanleggen met exotische bomen, ruime gazons waarin bloemperken, vijvers, fonteinen (aangedreven door een stoommachine), prieeltjes en follies lagen. Op korte afstand van Vaeshartelt liet Regout de bestaande villa Klein Vaeshartelt verbouwen. Bomenlanen verbonden Vaeshartelt met andere landgoederen van Petrus Regout in het gebied ten noorden van Maastricht, zoals kasteel Meerssenhoven en La Grande Suisse. Een paar jaar na het overlijden van Petrus Regout in 1878 was het grootste deel van de parkversiering verdwenen. De familie Regout heeft het kasteel enkele generaties in bezit gehad, tot 1953. Daarna was het gebouw tientallen jaren in gebruik als jeugdherberg. Thans is er een luxueus hotel in gevestigd. Wie in de tweede helft van de negentiende eeuw een reisje per trein maakte van Maastricht naar Meerssen moet ongeveer de zelfde visuele ervaring van het landschap hebben opgedaan als dominee Jacobus Craandijk in 1883:”...de tamelijk hooge spoorwegdijk ... vergunt ons aan weerskanten een ruimer uitzigt, dan ons van den rijweg zou te beurt vallen. Onbekend is ons de welige landsdouw niet, maar met genoegen zien we haar rijke afwisseling van heuvels en dalen, van velden en bosschen, zich nog eens voor ons ontrollen, terwijl het stoompaard ons in snelle vaart er doorheen voert. Of wij daardoor de gelegenheid verliezen, Vaeshartelt en de overige bezittingen van den heer Petrus Regout in bijzonderheden te bezigtigen, weten wij niet, maar de eigenaar heeft gezorgd, dat landgenoot en vreemde voldoende op de hoogte kunnen komen van al het fraais, dat de kunst er heeft aangebragt.” Dominee Craandijk refereert hier aan het bijzonder mooi uitgegeven ‘Album dédié à mes enfants et mes amis’ dat Petrus Regout had laten illustreren in Parijs met prachtige chromolitho’s, die de reiziger moesten verlokken tot een bezoek aan diens arcadia. Niet minder dan als een feeëriek wandel paradijs waar natuur en architectuur hand in hand gingen, zo heeft hij al zijn bezittingen laten vereeuwigen in dat album. Sprookjesachtige en kleurrijke prenten op groot formaat tonen Regouts rijkdom, zijn trots, zijn villa’s, als parels aan een snoer geregen. Onder de kleurrijke platen staan teksten die de bezittingen van Regout aanprijzen. Tegenwoordig bekruipt de lezer het gevoel dat hier een man spreekt die schreeuwt om erkenning. Op deze voorstelling zien we de "Rechtervleugel van het Grand Château tegenover de grande avenue du Château (met in haar parken meer dan 60 fonteinen) van de heer Regout, enige eigenaar van de kristal-, glas- en aardewerkfabrieken van Maastricht. Het is gelegen aan de hoofdweg van Maastricht naar Nijmegen nabij het treinstation voor Duitsland, België, Frankrijk en Nederland en heeft salons en 18 slaapkamers, is gemeubileerd, heeft badkamers [toen een grote luxe], een schuur en stal voor meerdere paarden. In de fabrieken in de binnenstad van Maastricht werken meer dan 1600 arbeiders, er zijn 10 stoommachines en twee waterleidingen; ze concurreren met heel Europa door de superieure kwaliteit van het fijne- en gewone aardewerk, en concurreert met haar kristal en glaswerk met Engeland, Frankrijk en België. Alle producten zijn zeer aan te bevelen voor de export en nemen, dat is ook de reden waarom er op de zeeschepen zoveel van vervoert wordt." Prijs: Euro 375,-

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 6646

Vaeshartelt castle - Theodore Müller + Lemercier, 1863

“Aile gauche du Grand Chateau Vaesharteld”, lithografie in kleur vervaardigd door Theodore Müller en uitgegeven door Lemercier te Parijs in 1863 (of 1864). Uit het "Album dédié à mes enfants et mes amis".  Afm.: (incl. tekst) ca. 46 x 60 cm. In 1841 kocht de Maastrichtse industrieel Petrus Regout het 118 hectare grote, van oorsprong middeleeuwse landgoed Vaeshartelt in opdracht van koning Willem II om dienst te doen als koninklijk jachtslot. Na de dood van Willem II kwam het kasteel in 1851 in handen van Regout zelf, die het eerst als buitenverblijf en vanaf 1863 als vaste verblijfplaats ging gebruiken. Op een 7 ha groot terrein liet hij vanaf 1853 door de Belgische tuinarchitect J. Gindra een Engelse landschapstuin aanleggen met exotische bomen, ruime gazons waarin bloemperken, vijvers, fonteinen (aangedreven door een stoommachine), prieeltjes en follies lagen. Op korte afstand van Vaeshartelt liet Regout de bestaande villa Klein Vaeshartelt verbouwen. Bomenlanen verbonden Vaeshartelt met andere landgoederen van Petrus Regout in het gebied ten noorden van Maastricht, zoals kasteel Meerssenhoven en La Grande Suisse. Een paar jaar na het overlijden van Petrus Regout in 1878 was het grootste deel van de parkversiering verdwenen. De familie Regout heeft het kasteel enkele generaties in bezit gehad, tot 1953. Daarna was het gebouw tientallen jaren in gebruik als jeugdherberg. Thans is er een luxueus hotel in gevestigd. Op deze lithografie zien we de vleugel die aan het kasteel werd aangebouwd, met uitbundige versiering en zelfs daktuinen: de groene daken van toen. Rechts van deze verlenging, die geen lang leven beschoren is geweest, zien we de voormalige schuur. Wie in de tweede helft van de negentiende eeuw een reisje per trein maakte van Maastricht naar Meerssen moet ongeveer de zelfde visuele ervaring van het landschap hebben opgedaan als dominee Jacobus Craandijk in 1883:”...de tamelijk hooge spoorwegdijk ... vergunt ons aan weerskanten een ruimer uitzigt, dan ons van den rijweg zou te beurt vallen. Onbekend is ons de welige landsdouw niet, maar met genoegen zien we haar rijke afwisseling van heuvels en dalen, van velden en bosschen, zich nog eens voor ons ontrollen, terwijl het stoompaard ons in snelle vaart er doorheen voert. Of wij daardoor de gelegenheid verliezen, Vaeshartelt en de overige bezittingen van den heer Petrus Regout in bijzonderheden te bezigtigen, weten wij niet, maar de eigenaar heeft gezorgd, dat landgenoot en vreemde voldoende op de hoogte kunnen komen van al het fraais, dat de kunst er heeft aangebragt.” Dominee Craandijk refereert hier aan het bijzonder mooi uitgegeven ‘Album dédié à mes enfants et mes amis’ dat Petrus Regout had laten illustreren in Parijs met prachtige chromolitho’s, die de reiziger moesten verlokken tot een bezoek aan diens arcadia. Niet minder dan als een feeëriek wandel paradijs waar natuur en architectuur hand in hand gingen, zo heeft hij al zijn bezittingen laten vereeuwigen in dat album. Sprookjesachtige en kleurrijke prenten op groot formaat tonen Regouts rijkdom, zijn trots, zijn villa’s, als parels aan een snoer geregen. Onder de kleurrijke platen staan teksten die de bezittingen van Regout aanprijzen. Tegenwoordig bekruipt de lezer het gevoel dat hier een man spreekt die schreeuwt om erkenning. Op deze voorstelling zien we de "Linkervleugel van het Grand Château tegenover de grande avenue du Château (met in haar parken meer dan 60 fonteinen) van de heer Regout, enige eigenaar van de kristal-, glas- en aardewerkfabrieken van Maastricht. Het is gelegen aan de hoofdweg van Maastricht naar Nijmegen nabij het treinstation voor Duitsland, België, Frankrijk en Nederland en heeft 13 salons en 18 slaapkamers, is gemeubileerd, heeft badkamers [toen een grote luxe], een schuur en stal voor meerdere paarden. In de fabrieken in de binnenstad van Maastricht werken meer dan 1800 arbeiders, er zijn 10 stoommachines en twee waterleidingen; ze concurreren met heel Europa door de superieure kwaliteit van het fijne- en gewone aardewerk, en concurreert met haar kristal en glaswerk met Engeland, Frankrijk en België. Alle producten zijn zeer aan te bevelen voor de export, dat is ook de reden waarom er op de zeeschepen zoveel van vervoert wordt." Prijs: Euro 175,-

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 6650

Vaeshartelt castle (northern wing) - Theodore Müller + Lemercier, 1863

“Ancien Château Vaesharteld (ayant appartenu autrefois a Guillaume II)” [het oude kasteel Vaeshartelt (voorheen van Willem II)], lithografie in kleur vervaardigd door Theodore Müller en uitgegeven door Lemercier te Parijs in 1863 (of 1864). Uit het "Album dédié à mes enfants et mes amis".  Afm.: (incl. tekst) ca. 46 x 60 cm. In 1841 kocht de Maastrichtse industrieel Petrus Regout het 118 hectare grote, van oorsprong middeleeuwse landgoed Vaeshartelt in opdracht van koning Willem II om dienst te doen als koninklijk jachtslot. Na de dood van Willem II kwam het kasteel in 1851 in handen van Regout zelf, die het eerst als buitenverblijf en vanaf 1863 als vaste verblijfplaats ging gebruiken. Op een 7 ha groot terrein liet hij vanaf 1853 door de Belgische tuinarchitect J. Gindra een Engelse landschapstuin aanleggen met exotische bomen, ruime gazons waarin bloemperken, vijvers, fonteinen (aangedreven door een stoommachine), prieeltjes en follies lagen. Op korte afstand van Vaeshartelt liet Regout de bestaande villa Klein Vaeshartelt verbouwen. Bomenlanen verbonden Vaeshartelt met andere landgoederen van Petrus Regout in het gebied ten noorden van Maastricht, zoals kasteel Meerssenhoven en La Grande Suisse. Een paar jaar na het overlijden van Petrus Regout in 1878 was het grootste deel van de parkversiering verdwenen. De familie Regout heeft het kasteel enkele generaties in bezit gehad, tot 1953. Daarna was het gebouw tientallen jaren in gebruik als jeugdherberg. Thans is er een luxueus hotel in gevestigd. Wie in de tweede helft van de negentiende eeuw een reisje per trein maakte van Maastricht naar Meerssen moet ongeveer de zelfde visuele ervaring van het landschap hebben opgedaan als dominee Jacobus Craandijk in 1883:”...de tamelijk hooge spoorwegdijk ... vergunt ons aan weerskanten een ruimer uitzigt, dan ons van den rijweg zou te beurt vallen. Onbekend is ons de welige landsdouw niet, maar met genoegen zien we haar rijke afwisseling van heuvels en dalen, van velden en bosschen, zich nog eens voor ons ontrollen, terwijl het stoompaard ons in snelle vaart er doorheen voert. Of wij daardoor de gelegenheid verliezen, Vaeshartelt en de overige bezittingen van den heer Petrus Regout in bijzonderheden te bezigtigen, weten wij niet, maar de eigenaar heeft gezorgd, dat landgenoot en vreemde voldoende op de hoogte kunnen komen van al het fraais, dat de kunst er heeft aangebragt.” Dominee Craandijk refereert hier aan het bijzonder mooi uitgegeven ‘Album dédié à mes enfants et mes amis’ dat Petrus Regout had laten illustreren in Parijs met prachtige chromolitho’s, die de reiziger moesten verlokken tot een bezoek aan diens arcadia. Niet minder dan als een feeëriek wandel paradijs waar natuur en architectuur hand in hand gingen, zo heeft hij al zijn bezittingen laten vereeuwigen in dat album. Sprookjesachtige en kleurrijke prenten op groot formaat tonen Regouts rijkdom, zijn trots, zijn villa’s, als parels aan een snoer geregen. Onder de kleurrijke platen staan teksten die de bezittingen van Regout aanprijzen. Tegenwoordig bekruipt de lezer het gevoel dat hier een man spreekt die schreeuwt om erkenning. Op deze voorstelling zien we het oude kasteel "gelegen aan de doorgaande weg naar Maastricht, buiten de gemeente Meerssen, aan de diverse hoofd-spoorlijnen van Holland, België, Duitsland, Frankrijk (enz. enz.) eigendom van de heer P. Regout, enige eigenaar van de kristal-, glas- en aardewerk fabrieken in Maastricht. Dit kasteel heeft 70 kostbaar ingerichte kamers en grote salons, stallen en schuren, plus een 12 hectare groot park met zestig fonteinen, vijf grote lanen, vier vijvers met vissen, 30 bunders bos, twee boerderijen met elk 40 bunders land waar vrije jacht mogelijk is." Prijs: Euro 375,-

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 6653

Vaeshartelt - Theodore Müller + Lemercier, 1863

“Plan général des trois châteaux Vaesharteld”, lithografie in kleur vervaardigd door Theodore Müller en uitgegeven door Lemercier te Parijs in 1863 (of 1864). Uit het "Album dédié à mes enfants et mes amis".  Afm. : (incl. tekst) ca. 46 x 60 cm. Wie in de tweede helft van de negentiende eeuw een reisje per trein maakte van Maastricht naar Meerssen moet ongeveer de zelfde visuele ervaring van het landschap hebben opgedaan als dominee Jacobus Craandijk in 1883:”...de tamelijk hooge spoorwegdijk ... vergunt ons aan weerskanten een ruimer uitzigt, dan ons van den rijweg zou te beurt vallen. Onbekend is ons de welige landsdouw niet, maar met genoegen zien we haar rijke afwisseling van heuvels en dalen, van velden en bosschen, zich nog eens voor ons ontrollen, terwijl het stoompaard ons in snelle vaart er doorheen voert. Of wij daardoor de gelegenheid verliezen, Vaeshartelt en de overige bezittingen van den heer Petrus Regout in bijzonderheden te bezigtigen, weten wij niet, maar de eigenaar heeft gezorgd, dat landgenoot en vreemde voldoende op de hoogte kunnen komen van al het fraais, dat de kunst er heeft aangebragt.” Dominee Craandijk refereert hier aan het bijzonder mooi uitgegeven ‘Album dédié à mes enfants et mes amis’ dat Petrus Regout had laten illustreren in Parijs met prachtige chromolitho’s, die de reiziger moesten verlokken tot een bezoek aan diens arcadia. Niet minder dan als een feeëriek wandel paradijs waar natuur en architectuur hand in hand gingen, zo heeft hij al zijn bezittingen laten vereeuwigen in dat album. Sprookjesachtige en kleurrijke prenten op groot formaat tonen Regouts rijkdom, zijn trots, zijn villa’s, als parels aan een snoer geregen. In 1841 kocht de Maastrichtse industrieel Petrus Regout het 118 hectare grote, van oorsprong middeleeuwse landgoed Vaeshartelt in opdracht van koning Willem II om dienst te doen als koninklijk jachtslot. Na de dood van Willem II kwam het kasteel in 1851 in handen van Regout zelf, die het eerst als buitenverblijf en vanaf 1863 als vaste verblijfplaats ging gebruiken. Op een 7 ha groot terrein liet hij vanaf 1853 door de Belgische tuinarchitect J. Gindra een Engelse landschapstuin aanleggen met exotische bomen, ruime gazons waarin bloemperken, vijvers, fonteinen (aangedreven door een stoommachine), prieeltjes en follies lagen. Op korte afstand van Vaeshartelt liet Regout de bestaande villa Klein Vaeshartelt verbouwen. Bomenlanen verbonden Vaeshartelt met andere landgoederen van Petrus Regout in het gebied ten noorden van Maastricht, zoals kasteel Meerssenhoven en La Grande Suisse. Een paar jaar na het overlijden van Petrus Regout in 1878 was het grootste deel van de parkversiering verdwenen. De familie Regout heeft het kasteel enkele generaties in bezit gehad, tot 1953. Daarna was het gebouw tientallen jaren in gebruik als jeugdherberg. Thans is er een luxueus hotel in gevestigd. Op deze imposante prent zien we Groot Vaeshartelt in volle glorie, als het ware in vogelvlucht vanuit de lucht geschilderd. Het Paleisje vormt met de Oostvleugel en het Koetshuis een carré rondom de eerste Binnenhof. De verlengde Noordvleugel en de schuur vormen met de eeuwenoude tuinmuren een tweede carré. Nu ligt daarin de Geheime Tuin, toen waren daar de nutstuinen. Vóór het kasteel zien we het pas aangelegde park van architect Gindra met waterpartijen en vijvers. Met de grote en de kleine brug, de pagode met badhuis en bibliotheek, de ijskelder met theekoepel. Rechts het monument voor de Koning. Links het boerderijcomplex. Daarachter: vele hectaren bossen, akkers en velden. De bomenlanen zijn goed zichtbaar en hadden toen dus al een behoorlijke leeftijd. Bij de entree het chalet en het prieel, en in de Weide voor den Pachter het gebouw op palen. Op de voorgrond zien we Klein Vaeshartelt, gelegen aan de grote weg van Maastricht naar Nijmegen. Daarvóór nog de pas aangelegde spoorweg van Maastricht naar Aken, waarvan Regout één van de pioniers was. Prijs: Euro 650,-

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 6708

Valencia, Gobierno Militar - Juan Cámpora Rodríguez et al., ca. 1935

DESIGN FOR THE MILITARY GOVERNMENT BUILDING OF VALENCIA Architectural drawing with ink and watercolour for the Captaincy General of Valencia designed around 1935 by Juan Cámpora Rodríguez, Tomás Asensio Andrés, Juan Gordillo Nieto and Miguel Niudo. Size: approx.. 65 x 65 cm. At the end of the 1930s, against the then picturesque backdrop of Valencia's El Pla del Remei neighborhood (in Spanish: El llano del Remedio), an imposing structure was planned with a multifaceted purpose. It was to embody a fusion of military governance (“Gobierno Militar”), cultural enrichment (“Centro Cultural de los Ejercitios”), and officer residence (“Residentia de Officiales”). Its foundations were laid with the intent to symbolize the intersection of discipline, creativity, and community within the armed forces. The building of the Gobierno Militar was eventually constructed without the turret and still stands today on the corner of Calle de Justícia and Carrer Archer y Anne Huntington. Engineer Juan Cámpora founded the Spanish Servicio Militar de Construcciones (SMC) in 1947. Price: Euro 450,-    

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 8504

Valkhof Nijmegen - Ernst Thelot after Hendrik Hoogers, ca. 1800

Het Valkhof te Nymegen, nevens het geruineerde door de watervloed in 1784 ten oosten te zien. Kopergravure vervaardigd ca. 1800 door Ernst Karl Gottlieb Thelot naar een tekening van Hendrik Hoogers. Later met de hand gekleurd. Afm. 35,8 x 51,2 cm. Gezicht op de Valkhofburcht te Nijmegen uit het oosten met de ingestorte Lappentoren. Het huidige Valkhof stamt uit de Karolingische tijd (750 - 900). Het is ontstaan als palts (paleis) waar de Duitse keizers zich bij afwisseling ophielden voor de rechtspleging. In 777 wordt het hooggelegen 'palacium' voor het eerst in de boeken vermeld. In 881 wordt het door de Noormannen in brand gestoken en vernield. Tijdens de opstand van de hertog van Lotharingen en de graaf van Vlaanderen tegen de Duitse keizer gaat het geheel in 1047 wederom geheel in vlammen op. In de 12de-eeuw realiseert keizer Frederik Barbarossa een uitbreiding van de burcht. De restanten van de destijds gebouwde kapel zijn nog steeds zichtbaar en naar de bouwer vernoemd. Het complex met centraal een machtige toren werd in de loop van de tijd verschillende keren veranderd. In 1794 veroverden de Fransen de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Nijmegen wordt met grof geschut bestookt, waarbij brand uitbrak en de burcht hevig werd beschadigd. Als straf voor het verzet dat de stad had getoond, moest een grote som geld worden betaald aan de Fransen. Toen bleek dat de stad de dwangsom niet kon betalen, besloot het Nijmeegse bestuur tot het slopen van de Barbarossa burcht op het Valkhof. Door het sloopmateriaal te verkopen, konden de Fransen worden betaald. De kostbare tufsteen waaruit het was opgetrokken werd hergebruikt voor gebouwen in Amsterdam en elders in het land. Slechts enkele delen bleven tot op de dag van vandaag behouden. Ze bepalen voor een deel het aanzien van de oude stad en getuigen van de rijke perioden die Nijmegen ooit heeft gekend. Prijs: Euro 750,-  

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 8095

Venice - Eugenio Testolini, c. 1860

SPLENDID 19TH CENTURY VIEW OF VENICE, SEEN FROM THE GRAND CANAL "Palazzo Ducale". Lithography with original hand colouring, made approx. 1860 by Eugenio Testolini in Venice. Size: (image) 37,5 x 55 cm (paper: 49 x 63 cm). The view depicts the city in those turbulent times, when in 1848-1849 a revolt had briefly re-established the Venetian Republic and in 1866, following the Third Italian War of Independence, Venice, along with the rest of the Veneto, became part of the newly created Kingdom of Italy. With from left to right the Palazzo della Zecca (which once housed the official government mint); the Bibliotheca Marciana (behind the library we see the Campanile di San Marco); the Piazetta di San Marco with the granite columns (between which death sentences were carried out) carrying Saint Theodore and the Lion of Venice (the city patrons) and in the back on St Mark's Square the Clock Tower leading to Rialto and St Mark's Basilica; along the Molo (the quay fronting the lagoon) we see the Doge's Palace and across the bridge to the right the Palazzo delle Prigioni. In the lagoon there are two paddlewheel steamships, one pumping out a black funnel of smoke, as well as numerous gondolas rowing their customers across the water. Although tourism had been an important sector of Venetian industry since the 18th century, when it was a major centre for the Grand Tour, with its beautiful cityscape, uniqueness, and rich musical and artistic cultural heritage. In the 19th century, it had become a fashionable centre for the rich and famous, often staying or dining at luxury establishments such as the Danieli Hotel and the Caffè Florian. With this fine lithography Eugenio Testolini, who had a shop on Piazza di S. Marco, catered to those wealthy tourists. Venice today is still regarded as one of the world's most beautiful cities and attracts an estimated 50.000 tourists per day. Price: Euro 975,-  

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 902

Versailles - Turgis & Fils, c. 1850

MID 19TH CENTURY VIEW OF VERSAILLES “Palais de Versailles – Palacio de Versálles“ Lithograph published by L. Turgis & Fils. in Paris around 1850. With original hand colouring. Size: (view) 31,5 x 48 cm (print: 36 x 50 cm). The history of Versailles is inextricably linked with the figure of Louis XIV. Although the location had existed for centuries, Louis XIV developed a genuine liking for Versailles early on, and decided to extend it beyond the chateau that had grown out of the hunting lodge of brick and stone first built by his father. The King took on the role of architect himself, and built a masterpiece with which he would forever be associated. Following the death of Louis XIV in 1715, the court abandoned Versailles for Vincennes and the palace entered a period of neglect. In 1722, the young Louis XV returned to Versailles but often resided at Fontainebleau, Marly and Compiègne. During the reign of Louis XVI there was a constant succession of festivals and entertainment in Versailles, but it was in Paris that the courtiers spent most of their time, often leaving Versailles rather empty. Failing to see clearly the social and economic situation, Louis XVI, who merely wanted to be loved, and Marie-Antoinette, who loved luxury, were undoubtedly at a loss to explain the events of 5 and 6 October 1789 which forced them to leave Versailles for a final journey to Paris… The palace came through the period of the French Revolution relatively unscathed, but in the following years a large part of the art collection was moved to the new museums of Paris and most of the furniture was sold off. Well aware of the palace’s image, Napoleon chose not to settle here, but opted instead for Trianon, which was more modest. It was not until the accession to the throne of Louis-Philippe in 1830 that Versailles was really brought back to life by creating a museum in 1837, celebrating glorious events in the history of France from the Middle Ages to the start of the July Monarchy. For the first time therewith opening the palace to all people, which was exceptional not only to France, but to the entire world of royalty. Napoleon III (during who’s reign this rare lithograph was made) went on to use the palace as a venue for celebrations and to represent his power. Here he received Queen Victoria for a sumptuous stay in 1855. The palace still today serves political functions. At the same time Versailles is one of France’s foremost tourist attractions. Price: Euro 650,-

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 8187

Victory of the Veronese over the Gardesans - Gaetano Zancon after Bruzasorzi, end 18th century

VICTORY OF THE VERONESE OVER THE GARDESANS – ANTEDATING VERONA’S AUTONOMY “Battaglia e Vittoria Riportata tra Sermione e Rivoltella alla Villa Arriga da Veronesi l’anno 849 sopra que della Rivera di Salo“ (Battle and victory achieved between Sirmione and Rivoltella at Villa Arriga by the Veronese in the year 849 along the shores of Lake Garda near the Salò area). Drawing in sepia and engraving, both made at the end of the 18th century by Gaetano Zancon after a painting by Felice Ricci (Brusasorzi) (1542-1605). Size (each): 29,3 x 65,3 cm. The depicted scene marks the first triumph of the city of Verona. Two coats of arms spot the Veronese troops: the Palazzo di Teodorico on the left standard and the Veronese flag in the center which is being waved as a sign of victory over the rebelling Gardesans. Brusasorzi’s (very large) painting was commissioned in 1595 to celebrate the illustrious deeds and fortunate events of the city and now (since 1950) hangs in Palazzo Barbieri, the town hall of Verona. The historical context to which the scene refers, a mere invention, is that of the autonomy of the Garda judiciary in the Carolingian era. According to the story that emerged in late-sixteenth-century Verona, in the mid-ninth century, a revolt of the Garda populations, previously subject to Verona, would have occurred. Veronese forces would have suppressed the revolt, and during this war, they supposedly adopted the new city emblem, a yellow cross on a blue field (waved in the centre of the scene), replacing the red cross on a white field. In fact, the replacement of the emblems dates back to 1259-60. The first manifestation of the autonomy and awareness of the city commune is thus antedated four centuries earlier. The specific objective is evidently to emphasize the original subjection of the Garda territory to the city, challenging the autonomy and privileges that the communities of that territory (especially those along the shore, constituting the so-called “Gardesana dell’Acqua”) had consistently claimed during the Venetian era in which the painting was made. The fact that Geatano Zancon (1771-1816) copied the painting two hundred years later, suggests that the triumph of Verona continued to be a remarkable event -whether fiction or not- that should make every Veronese proud. Here we have both the engraving as well as Zancon’s original drawing after the painting (which he needed to make the engraving). Price: Euro 1.250,- (for both the drawing and the engraving)

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 8269

Villa Canne (Maastricht) - Theodore Müller + Lemercier, 1863

“Deux moulins a eau appartenant a Mr. Pierre Regout, situés sur la rivière le Jaer a Canne”, lithografie in kleur vervaardigd door Theodore Müller en uitgegeven door Lemercier te Parijs in 1863 (of 1864). Uit het "Album dédié à mes enfants et mes amis".  Afm.: (incl. tekst) ca. 46 x 60 cm. Petrus Regout (1801-1878), de grondlegger van de Maastrichtse kristal-, glas- en aardewerkfabrieken, kocht het land met de watermolens in 1852 en liet er een villa op bouwen. De villa lag naast zijn vernismaalderij gevestigd in de Nekummermolen bij de rivier de Jeker, destijds in de gemeente Sint Pieter gelegen. Het huis was waarschijnlijk bedoeld als een investering voor de toekomst. In 1853 kregen de Maastrichtse jezuïeten het in bruikleen, die het als buitengoed gebruikten voor studenten en docenten van het Canisianum aan de Tongersestraat. Na het overlijden van de Petrus Regout, blijft het landgoed tot 1957 in het bezit van de familie Regout. Villa Canne bestaat nog steeds. Wie in de tweede helft van de negentiende eeuw een reisje per trein maakte van Maastricht naar Meerssen moet ongeveer de zelfde visuele ervaring van het landschap hebben opgedaan als dominee Jacobus Craandijk in 1883:”...de tamelijk hooge spoorwegdijk ... vergunt ons aan weerskanten een ruimer uitzigt, dan ons van den rijweg zou te beurt vallen. Onbekend is ons de welige landsdouw niet, maar met genoegen zien we haar rijke afwisseling van heuvels en dalen, van velden en bosschen, zich nog eens voor ons ontrollen, terwijl het stoompaard ons in snelle vaart er doorheen voert. Of wij daardoor de gelegenheid verliezen, Vaeshartelt en de overige bezittingen van den heer Petrus Regout in bijzonderheden te bezigtigen, weten wij niet, maar de eigenaar heeft gezorgd, dat landgenoot en vreemde voldoende op de hoogte kunnen komen van al het fraais, dat de kunst er heeft aangebragt.” Dominee Craandijk refereert hier aan het bijzonder mooi uitgegeven ‘Album dédié à mes enfants et mes amis’ dat Petrus Regout had laten illustreren in Parijs met prachtige chromolitho’s, die de reiziger moesten verlokken tot een bezoek aan diens arcadia. Niet minder dan als een feeëriek wandel paradijs waar natuur en architectuur hand in hand gingen, zo heeft hij al zijn bezittingen laten vereeuwigen in dat album. Sprookjesachtige en kleurrijke prenten op groot formaat tonen Regouts rijkdom, zijn trots, zijn villa’s, als parels aan een snoer geregen. Prijs: Euro 325,-

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 6684

Vreugd en Rust (Voorburg) - Petrus Josephus Lutgers, 1855

LANDGOED VREUGD EN RUST (VOORBURG) “Gezigt in de hofstede Vreugd en Rust”, lithografie vervaardigd door Jan Dam Steuerwald naar een tekening van Petrus Josephus Lutgers. Uitgegeven in 1855 te Amsterdam door C.A. Spin als deel van “Gezigten in de Omstreken van 's Gravenhage en Leyden”. Later met de hand gekleurd. Afm. (incl. tekst) 19 x 24,5 cm. Uit een akte uit 1658 blijkt dat in dat jaar een boerderij of hofstede is verkocht, die echter pas na een latere verkoop in 1710, aan Bartholomeus Bosch, de naam Vreugd en Rust krijgt. Een vorige eigenaar had in de jaren daarvoor al een nieuw huis of boerderij gebouwd en een prachtige tuin aangelegd. Het geheel van hofstede, stallen, koetshuis en een nieuwe boerderij verwisselt in 1738 weer van eigenaar en deze laat in 1751 het nog bestaande landhuis bouwen. Vervolgens komt het landgoed in handen van Arnoldus Adianus van Tets, die het geheel uitbreidde tot ruim 24 ha. Inmiddels is er ook sprake van een oranjerie, boomgaard en een tuinhuis aan de Vliet. In 1795 overlijdt de eigenaresse Hester van Staphorst, ook wel het rijkste meisje van Holland genoemd. Haar dochter Adriana Hendrika Caan, erft Vreugd en Rust met zes boerderijen en een immens kapitaal. Zij trouwt in 1797 met Jacobus Groen van Prinsterer. Hun zoon, Guillaume, later een beroemd staatsman en historicus, beschrijft in zijn studententijd in een dagboekje het leven op Vreugd en Rust. Het leven was vol van sociale (familie) verplichtingen, maar er was ook tijd voor ontspanning. Dat Guillaume Groen van Prinsterer Voorburg een warm hart toedraagt blijkt uit de aanschaf van het landgoed Hofwijck in 1849 dat met sloop wordt bedreigd. Na de dood van de ouders van Guillaume, krijgt zijn zuster Cornelia Adriana uit de enorme erfenis Vreugd en Rust toebedeeld. Adriana huwde met de vermogende Aert Frederik Hofman. Het echtpaar breidde hun bezit uit tot 170 ha. Hun enige dochter Jaqueline Adriane Henriette Hofman die in 1854 gehuwd was met Otto baron Van Wassenaer Catwijck, burgemeester van Voorburg, werd in 1855 eigenaar. De echtelieden hadden ieder een eigen equipage, een rijtuig met palfrenier en koetsier en zes paarden. Dit noopte prinses Marianne, die naast het echtpaar op de buitenplaats Rusthof woonde, als hoogste in het dorp, met een koets bespannen met acht paarden uit rijden te gaan. Toen de weduwe Van Wassenaer-Hofman in 1889 overleed, werd het bezit van het kinderloos gebleven echtpaar over verschillende erfgenamen verdeeld. In 1917 werd het deel tussen de Vliet en de huidige Parkweg aan de gemeente Den Haag verkocht, het werd opengesteld voor het publiek. In 1920 kreeg het huis de bestemming hotel-restaurant. Prijs: Euro 195,-  

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 6221

Wall map Drenthe - Anthony Wernecke, 1840

GEDETAILLERDE 19E-EEUWSE WANDKAART VAN DRENTHE “Kaart van de provincie Drenthe”, samengesteld Anthony Werneke, getekend door Jannes Christiaan Brauns, gegraveerd door de firma Van Baarsel & Tuyn te Amsterdam, gedrukt op 4 bladen in een oplage van 125 stuks door de Wed. A. Koning en J.F. Brugman in 1840. Later met de hand gekleurd. Afm. (papier, h x b) 139 x 177 cm. Tussen 1835 en 1860 zijn van alle provincies van ons land op kadasterkaarten gebaseerde overzichtskaarten vervaardigd. Drenthe was een van de eerste waar dat gebeurde. Er was behoefte aan een nieuwe, grootschalige kaart van de provincie, de inmiddels zo’n tweehonderd jaar oude kaart van Cornelis Pijnacker was volkomen verouderd. Anthony Wernecke, boekhouder en landmeter bij het kadaster, kreeg in maart 1837 opdracht de kaart te vervaardigen. Zijn kaart bestond uit vier bladen op een schaal van 1:50.000 en was gebaseerd op de kadasterkaarten van de Drentse gemeenten. Deze kadasterkaarten bevatten weliswaar veel informatie die voor de nieuwe provinciekaart bruikbaar was, maar er moest toch heel wat gebeuren om tot een goede topografisch kaart te komen. De bestaande gemeentelijke kadasterkaarten sloten niet goed op elkaar aan en tonen geen terreindetails en hoogteverschillen. Markegronden, veelal heidevelden en venen, kwamen op kadasterkaarten dikwijls als één perceel voor en de aanleg van nieuwe wegen of het verleggen van oude werden niet door het Kadaster bijgehouden. Dat gold ook voor de vaarten die voor de afvoer van turf waren gegraven. Nadere opmetingen in het terrein waren dus nodig. Als basis voor de meetkundige nauwkeurigheid van de nieuwe kaart dienden veelal kerktorens De kaart toont geheel Drenthe en delen van de omliggende provincies. Details zoals kerken, molens, hunebedden, bossen, tollen wegen, worden duidelijk aangegeven. Marke- en gemeentegrenzen zijn ingetekend. Landbouwgronden en groenlanden worden door middel van arcering onderscheiden. Heide- en veengebieden zijn wit gelaten. Rond de kaart is een gradenrand aangebracht, die echter voor de onderste twee bladen onjuist is. Vestingwerken als Bourtange en Coevorden zijn niet exact afgebeeld, naar mag worden aangenomen uit militaire overwegingen. Literatuur: H.J. Versfelt  “Kaarten van Drenthe” (2004), p. 33, kaart 59. Prijs: Euro 3.250,-

Inter-Antiquariaat Mefferdt & De JongeProfessional seller

Book number: 3649